رمزگشایی از ۴۱ بار تاکید رهبری بر کلمه دشمن در سخنرانی ۴۶ دقیقه ای

رهبر انقلاب: بعضی‌ اعتراض میکنند که شما چرا دائماً میگویید دشمن؟ غفلت از دشمن افتخار ندارد/ ظریف: تلاش می کنم هیچگاه از واژه دشمن استفاده نکنم؛ اختلاف با آمریکا اسمش دشمنی نیست!

این دعوا، دعوای آرمانگرایان و واقع گرایان هم نیست بلکه دعوای «آرمانگرایان واقع بین» با «لیبرال های تخیل گرا» است که بدیهیات عرصه واقعیت را نیز نمی بینند و اسم سی و هفت سال تحریم، کودتا، ترور، براندازی و ... را نه دشمنی، بلکه اختلاف میگذارند.

 ۱. رهبر انقلاب در آخرین سخنرانی خود در جمع نیروی هوایی ارتش  که ۴۶ دقیقه طول کشید، مجموعا ۴۱ بار از کلمه «دشمن» استفاده کردند و در جایی از صحبت شان فرمودند:

 

«هیچ انسانی را، هیچ مجموعه‌ای را مردم ستایش نمیکنند وقتی‌که از وجود دشمن غفلت کند؛ تعریف نمیکنند که دل اینها با همه خوش است. خب بله، او لبخند میزند، شما هم لبخند میزنی امّا مواظب باش که پشت این لبخند چیست! دشمنی‌ها را نباید فراموش کرد، دشمنها را نبایستی از یاد برد.

 

یک جبهه‌ی دشمن در مقابل ما وجود دارد. ما امروز در مسئله‌ی امنیّت مان، در مسئله‌ی اقتصادمان، در معیشتمان، در فرهنگمان، در مسئله‌ی جوانها، در مسئله‌ی آسیب‌های اجتماعی باید توجّه کنیم که نقش این دشمن چیست و در همه‌ی مسائل براساس این سیاست‌گذاری کنیم، براساس این قانون‌گذاری کنیم، براساس این اقدام کنیم، براساس این حرف بزنیم. غفلت از دشمن افتخار ندارد؛ بدانیم دشمن هست. بعضی‌ها اعتراض میکنند که آقا، شما چرا دائماً میگویید دشمن دشمن؛ خب اگر نگوییم، یادمان میرود که دشمن داریم و آن‌وقت دشمن در غفلت ما می‌آید هر کار دلش خواست میکند.»

 

 

۲. آقای ظریف در دو قسمت از  کتاب خاطرات خود تحت عنوان «آقای سفیر»، نگاه خود نسبت به مفهوم دشمن را صادقانه توضیح می دهد و میگوید:

 

 * «من تلاش میکنم هیچگاه از واژه دشمن استفاده نکنم.» صفحه ۸۸

 

* «ما اختلافات اساسی با امریکا دﺍﺭﯾﻢ، ﻫﻤﺎﻥ‌ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺍﺧﺘﻼ‌ﻓﺎﺕ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺷﻤﻨﯽ نیست.»  صفحه ۳۵۸

 

 

۳. ریشه اصلی اختلافات همینجاست! کسی در دلسوز بودن و زحمات آقای ظریف تردیدی ندارد اما او اساسا دشمنی های دشمن را نمی بیند و درک نمی کند چه برسد به اینکه بخواهد در برابر آن مقاومت کند.

 

اختلاف بسیار مبنایی است و ریشه در مبانی فکری و معرفتی طرفین دارد. این دعوا، دعوای آرمانگرایان و واقع گرایان هم نیست بلکه  دعوای «آرمانگرایان واقع بین» با «لیبرال های تخیل گرا» است که بدیهیات عرصه واقعیت را نیز نمی بینند و اسم  سی و هفت سال تحریم، کودتا، ترور، براندازی و ... را دشمنی نمیگذارند.